Brommuis/Sjeeskip (27 maart t/m 3 april)

Mingalaba,

Ons laatst geplande weekendje weg was dit weekend. We hadden één dag eerder vrij gepakt. Op vrijdag ochtend rond kwart voor 9 in de ochtend zaten we in het vliegtuig. Jaja, dit hebben jullie goed gehoord, in het vliegtuig. We hadden een binnenlandse vlucht geboekt naar Heho, een uur rijden van Nyaung Shwe. In Nyaung Shwe hadden we een hotel geboekt. De binnenlandse vlucht duurde maar een half uurtje, dus toen we zo goed als wel in de lucht zaten, konden we weer gaan landen. Rond 12 uur kwamen we aan in ons hotel. We hadden een beetje schrik, aangezien we in Bagan ook niet echt heel blij waren met onze kamer. Eenmaal aangekomen zag je meteen dat het er erg toeristisch was en we waren hartstikke blij met onze kamer. We hadden een veranda voor onze kamer en dat maakte het meteen heel knus. Na ons gesetteld te hebben, hebben we fietsen gehuurd en zijn we op ontdekkingstocht gegaan. Het stadje Nyaung Shwe ligt aan het Inle-meer, een van de grootste trekpleisters van Myanmar. Het is beroemd om de drijvende tuinen en de ‘beenroeiers’. Het meer is 22 km lang en 10 km breed. Het meer is, op het diepste punt, nu 2 meter diep. In het regenseizoen loopt dit op tot 5 meter. Het meer is omgeven door prachtige groene heuvels. Via het noordoosten van het meer, vanaf het plaatsje Nyaung Shwe zijn we bovenlangs gefietst naar het noordwesten van het meer naar het plaatsje Khaung Daing. Het was een erg mooie fietstocht langs rijstvelden en de hoge heuvels. Tijdens het fietsen zagen we ineens een jongen op een waterbuffel rijden. Wij natuurlijk stoppen om een foto te maken. Uiteindelijk vroeg de jongen of we er ook niet even op wilden gaan zitten. Met mijn 10 jaar lange paardrijervaring, sloeg ik dit natuurlijk niet af, even vergeten dat ik een rok aan had (dat is dus de reden dat ik in Nederland altijd broeken draag… je kunt anders niet spontaan, langs de weg op een waterbuffel zitten, haha). Uiteindelijk met behulp van Sacha en een duwtje zat ik in de dameszit op dat beest. Hartstikke lachen! We vervolgden onze tocht tot het plots kei hard begon te regenen. Het schijnt daar wel normaal te zijn, want alle dagen heeft het daar een aantal keer geregend. In Mandalay kennen ze dat niet, regen. De regen zorgde er ook voor dat het er lekker afkoelde. Na een flink stuk te hebben gefietst, kwamen we dus aan in Khaung Daing. Hier hebben we een boot genomen (natuurlijk de fietsen ingeladen) en zijn we het meer overgestoken. Het was fascinerend om de vissers op het meer bezig te zien. Ze staan helemaal op de voorkant van de boot, balancerend op één been. Met het andere been roeien ze en zo hebben ze hun handen vrij om te vissen. Dit zie je nergens ter wereld behalve hier. Na ongeveer een kwartier waren we aan de overkant in het plaatsje Mya Thein Tan en vanaf hier hebben we het rondje in een uur weer dichtgemaakt op onze fietsen.

Zaterdag ochtend hadden we een boottocht geregeld. Om 8 uur zaten we op het bootje en vaarden we langs allemaal bijzondere plekjes als; de drijvende markt (wat geen drijvende markt was omdat het droog stond), een weverij, een klooster, een sigarenmaker, een botenmaker en een rijst-wiskeymaker. Natuurlijk overal ontzettend toeristisch, daarom vond ik het in het bootje nog het leukst. Een beetje rondkijken, naar mensen zwaaien en zelfs in slaap doezelen. Om 16.00 kwamen we weer aan land. Onze veranda in het hotel was heerlijk in de avonduren. Zelfs een beetje fris en Elke had zich natuurlijk weer slecht voorbereidt, dus dat was kou lijden.

Zondag morgen weer vroeg aan het ontbijt. Ik heb die arme mensen arm gegeten. In de ochtend heb ik altijd vreselijke honger, dus na 3 toasts met omelet gegeten te hebben, 2 bananen, een kwart avocado en een pannenkoek was ik wel verzadigd, 3 kilo zwaarder en klaar voor weer een afvalfietstocht. Dit keer naar de regionale markt. Elke vijf dagen wisselt het van plek. Nu was het in het plaatsje Maing Thauk, ongeveer een uur fietsen vanaf het hotel. We hebben in die 7 weken nu al een hoop markten gezien, maar ik blijf het fascinerend vinden. Vooral de vlees en vis kramen. Ik kan daar wel uren naar kijken hoe die mensen het vlees en vis behandelen. De andere meiden zijn daar niet zo van, wat misschien ook wel een beetje begrijpelijk is. Na hier eventjes rond gelopen te hebben zijn we weer terug gefietst. Onderweg kwamen we een wijnmakerij tegen. Hier zijn we ook even wezen kijken. Dat ‘even’ was het juiste woord. We waren er zo door heen gesjeesd niemand wilde ons een rondleiding geven en toen zijn we maar de wijn gaan proeven in het restaurantje. Ook leuk om 12 uur ’s middags. Om half 2 stond onze taxi alweer voor het hotel en zijn we weer terug gevlogen naar Mandalay. Het was weer super tof en een onwijs leuke ervaring.

Maandag heb ik les gehad van Bradley. Nu zal je wel denken, zo’n “slimme” meid, heeft die les nodig?! Nou, ik zal het jullie vertellen ik heb schakelscooter les gehad. Hier in Mandalay rijdt iedereen scooter en je ziet maar enkele automatische. Ollie heeft een scooter en hij heeft ons de sleutel gegeven, zodat wij hem kunnen gebruiken. Super lief, maar dan moet ik wel weten hoe zo’n ding werkt. Zo moeilijk zou het toch niet kunnen zijn als iedereen het hier rijdt. Ik ben de enige van de meiden die zo’n ding durft te rijden en die daar ook echt plezier van heeft. Het was super makkelijk en met oefening wordt het vast automatisme. Om dit te oefenen zijn Sacha en ik om half 6 ’s ochtends opgestaan en om 6 uur zaten we op de scooter. Een dag van tevoren hadden we voor 6000 kyat (iets minder dan 6 euro) 2 helmen gescoord. We zijn voorbij de Yankin Hill naar de hogere heuvels gereden en daar kwamen we….. EEN AAP TEGEN! Jeejjj… wij helemaal blij. Zo zie je nog eens wat. Het gevoel op die scooter zo heel vroeg in de ochtend voelde fantastisch. Lekker op ons gemakkie gegeten in een theehuis en dan weer op tijd terug zijn voor onze les van 9.00. Dit gaan we zeker vaker doen zolang we hier nog zijn!

Maandag avond zijn we met Yi Mon naar de nachtmarkt geweest. Helaas al meteen om 17.00 uur (de tijd dat het opent). Het was anders dan de andere markten. Je moet het je voorstellen als de Sligro of de Makro in Nederland. Het is vooral bedoelt voor grote aankopen. Hele manden met tomaten, honderden opgestapelde kolen, vissen van alle soorten en maten en nog veel meer. We kwamen met een hele taxi vol terug. Het mooiste vond ik nog hoe de marktvrouw de vis (1 meter lang), die Yi Mon had gekocht, voor Yi mon klaar maakte. Met een mes hakte ze eerste de kop eraf. Vervolgens schraapte ze met een mes alle schubben eraf en hierna waren de vinnen en de staart aan de beurt. Aan de buikzijde maakte ze een snee en haalde de ingewanden eruit. Hierna hakte ze gewoon de vis in kleine blokjes, heel simpel eigenlijk. Alles wordt in een zak gegooid met een deel van de ingewanden en de kop (zonder kieuwen). Van de kop maken ze in het Golden House soep. De vis zelf wordt gebruikt als lunch en is voor ongeveer 50 kinderen. Even een kleine indicatie voor jullie… de 1 meter lange, dikke vis kostte 20.000 kyat, dus iets minder dan €20,-. Bij één kraam krijgt Yi Mon de kolen gedoneerd. Alle kleine beetjes helpen natuurlijk!
Dit zijn de momenten die niemand je afpakt. Doordat je ergens woont en niet reist kun je alle niet-toeristische dingen zien die eigenlijk veel specialer zijn. Je leert hun gewoonten kennen waar je normaal gesproken niet aan toe komt. Je wordt één van hen. Aan de andere kant is het ook jammer dat je niet veel tijd hebt om te reizen en zeker nu ik gezien heb hoe makkelijk dat gaat. Je bent gebonden aan je weekenden en we hebben geen tijd meer om na onze stage periode nog te gaan reizen in verband met onze volgende minor. Er is nog zoveel te zien in dit land.
Onze laatste 3 weken zitten helemaal propvol, met dingen afronden voor school als verslagen, maar we willen natuurlijk ook leuke dingen doen met de kinderen van het Golden House. Zo hebben we een meiden avondje gehouden. Sacha had allemaal gezichtsmaskertjes meegenomen en zo hebben we de kinderen en onszelf verwend. Ondertussen hebben we de kinderen in ons boekje laten schrijven. Het is een “afscheid” boekje wat we hebben gekregen van de pabo vriendinnetjes voordat we weggingen. Er staan allemaal leuke verhaaltjes in en leuke foto’s. Ook mijn mama’s en mijn broertje hebben er in geschreven. Als ik ze mis dan lees ik er in. Als ik in Nederland ben moet ik natuurlijk andere mensen missen, namelijk de mensen hier. Iedereen laat ik mijn boekje schrijven en vervolgens plak ik, als ik weer thuis ben er een foto naast, zodat ik ze niet meer kan vergeten. Er is een meisje/vrouw die heel speciaal is en waar ik echt een enorme zwak voor heb. Eigenlijk heb ik haar pas goed leren kennen bij het maken van de musical. Ze zat namelijk niet in mijn klas, maar in die van Sharon en Sacha. Ze is 22, woont in het Golden House en haar naam is Blue Sky. Ze is ontzettend lief, behulpzaam, bescheiden, maar ook erg onzeker. Ze wil ontzettend graag leren. Ik ben te weten gekomen dat ze bij haar ouders haar school niet kon afmaken vanwege geldgebrek en moest gaan werken. Toen is ze naar onze school gekomen en daar doet ze ontzettend veel. Ze bezoekt zelfs haar ouders niet, omdat ze graag onze lessen wil volgen. In onze musical heeft ze de rol van de verhalen verteller. Ik heb haar erop moeten attenderen dat ze niet elke dag uren op de tekst hoeft te oefenen, want ze kan het super goed en ze mag haar tekst er gewoon bijhouden. Als ik dit niet had gezegd had ze dagen lang op de tekst gestudeerd omdat ze het zo graag goed wil doen. Tijdens ons meidenavondje vond ik haar studerend aan haar tekst. Ze wilde graag de tekst vertalen naar haar eigen taal zodat ze het beter zou begrijpen. Om 9 uur heb ik haar bij de tafel weggehaald en heb ik haar vertroeteld met een gezichtsmasker. Toen ik haar uitlegde dat ze al die studietijd niet nodig had, omdat ze het al zo goed doet, begon ze te huilen. Na een tijdje bij me uitgehuild te hebben, vroeg ik haar waarom ze moest huilen. Ze vertelde dat ze graag wilde leren en het zo graag goed wilde doen. Poeh, toen brak mijn hart. Na een hoop geknuffel,gekus en lieve woorden hebben we een hoop lol gehad en heeft ze me de Birmese, vrouwelijke dans geleerd. Dit is vooral dansen met de handen. Geen idee hoe het eruit zag, maar zij vonden het erg leuk dus dan zal het wel goed zijn. Ik hoop dat ze toch nog een leuke avond heeft gehad. Die nacht had ik veel over Blue Sky gedroomd. Ja (zucht), ik verwerk alles ’s nachts, want overdag heb ik er geen tijd voor, haha. Ik had gedroomd dat ik haar een leuke avond had bezorgd met een uitstapje naar de Mandalay Hill en een etentje. Toen ik wakker werd dacht ik; waarom ook niet?! Dus ik dit aan de meiden verteld en die vonden het ook een leuk idee. Na goedkeuring van Yi Mon hadden we het Blue Sky gevraagd. Nou, ze glunderde en lachte van oor tot oor. Het leek of Robert ten Brink voor de deur stond met de verassing dat ze naar Australië mocht, zo blij was ze. Ze mocht 2 vriendinnetjes meenemen. Nou ik zal jullie vertellen, het was een erg gezellige avond!

Jippie, er is een nieuwe vrijwilligster aankomen op Phaung Daw Oo. Iedereen gaat ons namelijk verlaten en dat zou betekenen dat we in onze laatste week als enige nog op de school zouden zijn. De naam van de nieuwe vrijwilligster is Amanda. Ze is 28 jaar oud en ze komt uit Duitsland. Ze blijft hier voor 4 maanden. Is ook wel leuk voor Lizette. Lizette is een meisje wat ook aan de pabo studeert, maar dan op een andere locatie. Vanaf mei zal zij 3 maanden in Mandalay zijn. Ik heb al veel contact met haar gehad. Wij weten natuurlijk al een hoop en wij kunnen haar natuurlijk helpen met haar voorbereidingen.

Wist je dat:
• De mensen met hele gezinnen op de scooter zitten. 3/4 personen, met of zonder baby , het maakt allemaal niks uit.
• Als je hier eten of drinken afhaalt, je dit krijgt in een dicht geknoopt plastic zakje. Je ziet dan mensen lopen met 6 (boterhammen)zakjes in een hand vol met eten. Erg grappig om te zien. Ze geven niks om het grote gebruik van plastic heb ik wel gemerkt.
• De mensen hier op een andere manier met hun vingers tellen. Wij starten met een vuist als nul en beginnen vervolgens met onze duim met tellen. In Myanmar doen ze het net andersom. Hun hand is open wanneer ze beginnen met tellen en ook hier starten ze met hun duim.
• Je hier gewoon hardop overal kunt zingen. Heerlijk! Niemand kijkt je raar aan en in vergelijking met de zangkunsten van de mensen hier, lijkt mijn zang dan nog wel ergens op. Haha. Je kunt je wel voorstellen met het vele oefenen van de musical die liedjes 24 uur per dag in mijn hoofd zitten. Wel super leuk als je over het schoolterrein loopt te zingen en een student passeert en mee gaat zingen. Dat wordt weer wennen als ik terug in Nederland ben.
• Ik ben geïnterviewd voor een televisieprogramma uit Thailand. Het was een show over vrijwilligerswerk. De presentator was een over-de-top-Amerikaan met erg flauwe humor. Ik heb mijn email gegeven en hij zou de show doorsturen als het klaar was. Ik weet nog niet of ik het aan jullie laat zien… eerst zelf oordelen hoe erg het is. Haha
• Als je een ‘sprite’ wilt bestellen, je het moet bestellen als ‘superite’. Anders begrijpen ze niet wat je bedoelt. De klank ‘spr’ kunnen ze namelijk niet zeggen. In het begin gaf dat grappige taferelen, want ik dacht elke keer dat ik een ‘surprise’ kreeg. Hahah.
• Het tijdsverschil nu geen 5,5 uur is met Nederland, maar 4,5 uur. Dit komt omdat afgelopen weekend jullie klok een uur vooruit is gezet. In Myanmar doen ze niet aan het verzetten van de klok.

Moe van al het schrijven, maar het was het waard!

Liefs