Eerste weekendje weg (7 t/m 13 maart)

Mingalaba lieve iedereen,

We zijn voor het eerst een weekendje weg geweest. We zijn naar Pyin Oo Lwin geweest, ongeveer 2 uur rijden vanaf Mandalay. Het stadje ligt op een hoogte van 1100 meter. Dit betekent dat het er overdag ook beter te vertoeven is. Je ziet echt dat het stadje vroeger van de Engelsen is geweest. Overal zie je nog steeds de in tudorstijl gebouwde villa’s met keurig aangelegde tuinen en de Christelijke kerken. We waren met z’n vijven. Lena, Lisa (een Amerikaanse vrijwilliger) en wij met z’n drieën. Billy was zo lief om ons in zijn stoere, grote auto naar Pyin Oo Lwin te rijden en onze ‘tourguy’ te zijn voor de hele dag. Allereerst hadden we onze spullen afgezet in het hotel. Vervolgens gingen we op stap. De eerste stop was de grote ‘Shwe Myin Din’ pagode. Het was verder geen bijzondere pagode. Een beetje hetzelfde als alle ander pagodes in Myanmar. Het uitzicht van de pagode was wel prachtig. Je keek over de hele stad en het was er helder weer. Normaal zie je een witte waas van een soort smok/mist boven de stad hangen en dan kun je niet zo ver kijken. Nu was het uitzicht prachtig. Hierna zijn we doorgereden naar de Pwe Kauk watervallen. Nou niet erg indrukwekkend als je aan het woord ‘waterval’ denkt. Het was echt een familieplek. Veel kinderen waren er aan het zwemmen, er waren veel souvenirstandjes en houten brugjes over het water. We hebben een hele tijd daar zitten kijken naar de kinderen die daar in het water speelden, dat was echt genieten met een heerlijk briesje. Onze laatste bezienswaardigheid voor die dag waren de botanische tuinen genaamd ‘National Kandawgyi Gardens’. Het leek een beetje of je in de Efteling liep, in de omgeving van de pagode, met de waters, de bruggen en al die bloemen. Alles was er keurig en te schoon voor Birmees begrip. Na een tijdje in de tuinen rondgelopen te hebben zijn we door Billy teruggebracht naar ons hotel. Hier hebben we even een korte powernap gedaan voordat we een restaurantje gingen zoeken. Toen we in de lobby moesten wachten op Lisa en Lena hebben we de Schotse/Engelse David ontmoet. We hebben een tijdje met hem zitten kletsen en toen hebben we hem en zijn vriendin uitgenodigd om met ons te gaan eten. David ging mee, zijn vriendin helaas niet, want die voelde zich niet lekker. Alle mensen die we ontmoeten zijn ontzettend reislustig, zijn overal geweest en hebben over elk land wel iets te vertellen. ’s Avonds zaten we (serieus) kou te lijden in een Beer Star, het koelt daar ’s avonds flink af en natuurlijk hadden wij geen vestje meegenomen. Het was erg gezellig. We hebben zelfs met z’n allen een typische Birmese sigaar geprobeerd met bananenblad aan de buitenkant. Het smaakte en rook een beetje naar verbrand hout/houtskool.

De volgende dag naar een slechte nacht, (ja… ik miste gewoon onze eigen kleine kamertje in Mandalay, met mijn bed als dun luchtbedje, tussen 2 meiden, in een 2 persoonbed) gingen we best wel een eind lopen. Lena en Lisa wilden graag het Candacraig hotel zien. Een oud-Engels landhuis gebouwd in 1904, wat nu, dat staat in alle reisgidsen, dient als hotel. We hadden 2 kaarten meegenomen. Bleken ze niet allebei hetzelfde te zijn. We hadden onwijs omgelopen. Na 3 uur hadden we het gevonden, bleek het gesloten te zijn en pas in 2017 weer open te gaan na renovatie. We hebben nog getwijfeld of we tot de opening in 2017 wilden wachten, maar dat hebben we toch maar niet gedaan. Een super indrukwekkend gebouw aan de buitenkant, maar helaas konden we het dus niet van binnen bekijken. Na een goede lunch gingen we in een pick-up truck weer terug naar Mandalay. Na 2 uur lang met 17 man in een truck gepropt te zitten waren we weer vertrouwd in het hete Mandalay. Het was weer een bijzondere ervaring dit weekend, of zoals Yi Mon het altijd zegt:”A new experience”.

De kinderen van mijn klas waren maandag allemaal zenuwachtig. Ze hadden namelijk een Facetime-afspraak met Clemens, een docent van de pabo. Morning, een meisje uit mijn klas, kwam ’s ochtends helemaal giechelend naar me toe rennen, “teacher teacher, today we are calling with Clemens”. Ik had dit geregeld vanwege een opdracht die ze vorige week hadden gemaakt. De kinderen hadden allemaal vragen bedacht die ze aan Clemens wilden stellen. Eenmaal pratend met Clemens waren ze vol concentratie om hem goed te kunnen verstaan en ze gooiden hem dood met vragen. Het waren voornamelijk persoonlijke vragen, maar dat gaf niet. Het was voor Clemens en voor de kinderen een erg leuke en bijzondere ervaring.

Dinsdag en vooral woensdag waren even dipdagen. Ik miste iedereen even heel erg en wilde graag alleen zijn, niet zo gek als je je bedenkt dat ik al 5 weken in Myanmar ben. Gelukkig had ik de tijd om mijn momenten alleen te pakken. Het is hier namelijk best moeilijk om even tijd voor jezelf te nemen. Je bent toch met z’n drieën op een erg kleine kamer en je hebt je lessen. Ik heb even een goede dut gedaan en dat heeft wel geholpen. Door de hitte ben ik heel veel moe en dan doet een dutje je wel goed. Wat ook heeft geholpen is het bekijken van al mijn foto’s en filmpjes die op mijn laptop stonden. Normaal heb ik hier nooit de tijd voor, maar hier wel, omdat we niet veel anders hebben. Ik denk dat de meiden van 3 verdiepingen lager mij konden horen lachen. Dinsdagavond hadden we gelukkig een erg leuk uitstapje met (op 3 na) alle buitenlandse vrijwilligers van de Phaung Daw Oo school. We zijn een erg gemêleerde groep van vrijwilligers. De oudste is 65 en de jongste is 20 (Sacha). We zijn naar de ‘Mandalay marionettes and cultural show’ geweest. Het was in een heel klein schattig theatertje. Met onze 9 man, zat het zaaltje al bijna vol. Een kleine inventarisatie welke mensen er mee waren. Niet dat jullie er iets aan hebben, maar ik lees dit later ook nog een keer terug. Haha. De vrijwilligers die mee waren:
· Leahe (Amerikaans, ergens in de 60)
· Lena (Spaans, 33 jaar)
· Olly (Duits, +- 50 jaar)
· Leon (Duits, Pleegkind van Olly, is hier voor 2,5 week, 21 jaar)
· Lisa (Amerikaans, 31 jaar)
· Mr. Kurata ( Japans, halverwege de 60, spreekt amper Engels, maar is erg hilarisch)
· & wij met z’n drieën.
Het was een erg grappige en mooie show. De oudste man die mee deed in de show en tevens ook de eigenaar, was 84 jaar oud. Leuk om te zien hoe hij met zoveel passie de show speelde. Na de show kwam hij nog het zaaltje in om iedereen te bedanken. Hij wilde graag met mij op foto. Geen idee waarom, maar ik ben in trek bij de oudere mensen zegt Sacha. Hahaha.

We hebben hier vaak leuke avonden met vele vrijwilligers. Bradley, (een Amerikaanse vrijwilliger van ergens in de 60 jaar) die een van de 3 overige vrijwilligers was die niet mee was naar de marionetten show, ging vandaag wel mee voor een drankje. Erg leuk om te zien hoe we een nu een groep vormen en we leuke dingen met elkaar doen naast het lesgeven. Iedereen geeft namelijk aan verschillende onderwijsprogramma’s les. Wij geven les aan de jongere kinderen en de rest vooral aan studenten die ouder zijn dan 16 jaar.

Vanmiddag (vrijdag) gaan we voor het eerst met z'n drieën een weekendje weg. We gaan naar Bagan. Het schijnt er prachtig te zijn. Voor de verhalen over onze belevenissen in Bagan zullen jullie helaas nog een week moeten wachten.

Wist je dat:
· Alle buitenlandse vrijwilligers die we tot nu toe hebben ontmoet in Mandalay en Myanmar allemaal vegetarisch zijn. Een beetje verbaasd was ik er wel over. Een nieuwe hype?
· Ik Sachas haar heb geknipt. Ze had allemaal dode punten en ik mocht me uitleven. Helemaal leuk, en dat te bedenken dat er op mijn bucketlist staat om ooit een avondopleiding voor kapster te gaan doen. Misschien kan ik die wel gewoon overslaan. Haha
· Nadat we terug kwamen van ons weekendje weg een heleboel jongens en jongetjes van het Golden House monniken waren geworden. We kenden ze niet meer terug.

Lieve groeten uit Verweggistan