Zoef, weg hoed!! (28 februari tot 6 maart)

Mingalaba lieve mensen in Holland,

We hadden voor ons doen een redelijk tam weekend. Van uitslapen is geen sprake. In de middag is het, nu al (moet je nagaan), ontzettend heet (36/37 graden). Dus ook in het weekend gaat bij ons de wekker om 7.00 uur, zodat we vóór de hitte nog dingen kunnen doen. Het opstaan gaat nog niet bij iedereen helemaal van harte. Als de wekker gaat vliegt Sharon op en is binnen 10 minuten klaar. Sacha en ik komen dan pas op gang. Zeker de afgelopen week, want iemand is vergeten waar de uit knop van de speaker zit. Om even een voorstelling te geven. Er is ergens (paar 100 meter verderop) een monnik al meer dan 5 dagen aan één stuk door een gebed of iets dergelijks door een speaker aan het lallen. Nu zijn het niet onze buurmeisjes of zwerfhonden, maar een monnik door een speaker. De monniken wisselen elke keer af, maar het gebed is elke keer hetzelfde. Het duurde even voordat we doorhadden dat het verschillende monniken waren. We vonden het al zo knap dat ie het zo lang volhield… zelfs ik kan dat niet. Het schijnt dat hij blijft lallen tot het volle maan is, en dat was ook zo. Op woensdag middag stopte hij. Ik heb die nacht heerlijk geslapen. Helaas is het elke maand volle maan……….

Zaterdag zijn we naar een groot winkelcentrum geweest. Het had 5 verdiepingen, maar heel veel boetiekjes stonden leeg. Het was niet echt bijzonder. Na een klein uurtje stonden we dan ook alweer buiten. Op de terugweg gingen we nog even boodschappen doen en nu komt het verhaal van mijn hoed… Vanwege mijn dunne haar wil ik hier natuurlijk geen zonnesteek oplopen als we veel in de zon lopen. Dus met veel tegenzin, omdat ik vind dat een hoed me niet staat, heb ik een hoed voor €0,80 cent gekocht. Die hoed ging op uitstapjes altijd mee, maar met foto’s ging hij altijd af. Nou fietsten we zaterdag dus naar de markt en er kwam een windvlaag. Ik moest kiezen… of mijn longhi weer naar beneden trekken of mijn hoed redden. Ik koos toch maar voor mijn longhi, aangezien de mensen hier anders een hartaanval zouden krijgen als ze mijn blote benen zouden zien. De hoed vloog van mijn hoofd en belandde op het midden van de weg. Ik zette mijn fiets langs de kant om hem te pakken. Vanwege het drukke verkeer moest ik natuurlijk erg lang wachten voordat ik kon oversteken. In de verte zag ik een oud mannetje op een scooter naar de hoed rijden. Ik zwaaide naar hem om te bevestigen dat het erg lief van hem was dat hij hem voor mij wilde oprapen. De bevolking van Myanmar is namelijk super behulpzaam! De man raapte de hoed op, zwaaide een keer kort naar mij en ZOEF! weg was hij. Daar ging hij, met mijn hoed. Ik had vreselijk de slappe lach om dit tafereel en in extreem fout en plat Engels riep ik hem nog na: “It’s my present for you!” Rond 12 uur waren we weer terug op onze kamer en met de airco hebben we de hele middag gestudeerd.

Het is een erg boeddhistisch land, maar er zijn ook Birmezen die geloven in het hindoeïsme. In onze straat hebben we 2 hindoeïstische tempels. Elke zaterdag en zondag om 19.30 is het er groot feest. Wat een mooi geloof! Er wordt heel veel muziek gemaakt en er hangen verschillende bellen aan het plafond van de tempel. Deze worden continu geluidt door de gelovigen. We werden natuurlijk uitgenodigd om het van dichtbij te bekijken. We moesten 3 rondjes lopen om de tempel. In de eerste ronde dat je loopt zie je emmers met water. Terwijl je loopt stop je je hand in de emmer en zet een streep op je voorhoofd. De volgende 2 ronden is dit niet nodig. Toen we de 3 rondjes hadden gelopen werden we uitgenodigd voor een diner. Het was erg lekkere rijst met verschillende groenten en een tomatencurry. Het werd geserveerd op een groot groen blad. In kleermakerszit zaten we als echte locals, met onze handen van de heerlijke rijst te smullen. Lena kwam later met 3 meiden (Duitse, Zwitserse en een Spaanse). Suzan de Duitse had ze eerder in Myanmar al eens ontmoet en ze hadden afgesproken in Mandalay. Na de fantastische ervaring in de Hindoetempel, zijn we een lekker biertje gaan drinken met z’n allen. Suzan kreeg maandag van Lena een rondleiding door de Phaung Daw Oo high school. Het weekend afgesloten met op zondag weer een vroege ochtend. Met een local truckje zijn we met Lena naar de Yankin Hill geweest. Een beetje teleurstellend als je het vergelijkt met de Mandalay hill, wat natuurlijk niet betekent dat het niet gezellig was.

Maandag avond hadden we een afscheidsdiner van de Duitse Suzan, in de Mingalabar. We konden kiezen uit een buffet en daarna stond het als tapas op je tafel. Het was overheerlijk en super gezellig. Suzan gaat pas in mei weer terug naar Duitsland. Tot die tijd gaat ze nog reizen door Thailand en Maleisië.

Dinsdag hadden we een graduation ceremonie van de Fast track klassen. Een soort openpodium. We wilden hier heel graag heen, maar we moesten natuurlijk ook gewoon les geven aan de etnische meisjes. Dus we hebben ze gewoon meegenomen naar het feestje dat om 9.00 uur begon. Dit vonden ze natuurlijk helemaal leuk! Eenmaal in de grote ruimte met podium was het erg heet en benauwd. Na 2 uur optredens te hebben gekeken ben ik weggegaan. Ze hebben hier engelengeduld. Pas tegen half 1, nadat ze nog een aantal shows hadden herhaald, omdat er aan het begin van de show een aantal mensen nog niet waren, was het afgelopen. Ondertussen had ik een nieuwe handtas gekocht in het stoffenwinkeltje van de school. Mijn eigen tas was namelijk helemaal geruïneerd de vorige dag. De dop van mijn Deet 50% was opengegaan in mijn tas. Het spul beet gewoon door mijn tas heen. Gelukkig verder geen schade aan camera en telefoon. De buitenkant van mijn paspoort is wel een beetje beschadigd, maar er is gelukkig niks met de binnenkant. Jammer lieve mensen, ik kom dus gewoon weer terug, haha.

Dinsdag was sowieso een dag van het geduld. Één van de mindere eigenschappen van mezelf. Nann Myint had ons uitgenodigd voor een graduation ceremonie op een kunstschool een stukje verderop. Op het heetst van de dag fietsten we hiernaar toe. Eerst hadden we een aantal kunsthallen bekeken en vervolgens gingen we in het grote theater zitten. Het zou om 15.00 uur beginnen, maar de minister van cultuur zou komen en die was er natuurlijk nog niet. Om 16.00 kwam de oude man, op zijn dooie gemak binnenlopen. Erg veel haast had hij niet. Nann myint zei dat er vorig jaar heel veel mooie optredens waren, maar na 2 uur wachten hadden we nog steeds niks gezien en toen zijn we met zijn alle weer gegaan. Geduld, geduld, geduld en geduld. Dat is het grote geheim hier.

Wist je dat:
· Veel kleine kinderen (die net kunnen lopen) piepschoenen dragen. Het zijn sandaaltjes en bij elke stap die ze zetten hoor je een piep wat soortgelijk klinkt als dat van een hondenspeeltje. Het klinkt en ziet er heel grappig uit. Waarschijnlijk zijn ze bedoelt, zodat de ouders horen waar ze zijn.
· We (bijna) elke dag zijn te vinden in het theehuis tegenover de school. Ze hebben (vaak) goede Wifi, ze hebben overheerlijke banana pancakes en het is er heel goedkoop. Elke dag zie ik dezelfde jonge jongens lopen die tussen de 12 en 18 jaar zijn. Ik vroeg me af hoeveel ze moeten werken en hoeveel ze dan verdienen in een maand. Billy heeft het voor mee gevraagd. De jongens werken 7 dagen in de week van 4 uur ’s ochtends tot 11 uur ’s avonds. Elke dag hebben ze 2 uur pauze. Één dag in de week mogen ze 4 uur pauze. En nu komt het….. ze verdienen 60000 kyat per maand. Dat is omgerekend ongeveer +/- €60,-. Ongelofelijk! Die jongens werken er zo knetterhard, dat voor zo weinig geld en ze zijn altijd vrolijk.
· Nog een weetje over eet- en drinkplekken. Als mensen er willen afrekenen dan maken ze kusgeluiden. Voornamelijk de mannen. Wij vinden het erg onbeschoft, dus wij steken gewoon onze hand op, of we maken een gebaar dat we een rekening aan het schrijven zijn.
· Als de kinderen in het Golden House luizen hebben, hun haar eraf wordt geschoren tot op de hoofdhuid. 3 kinderen uit mijn klas kende ik gewoon bijna niet meer terug. Ik dacht dat ze het heel erg zouden vinden als hun haar eraf werd geschoren, maar ik had ongelijk. Ze vinden het mooi en ze krijgen er dikker en voller haar voor terug.
· De meiden het nog steeds met mij te verduren hebben ’s nachts. Ik klets meer ’s nachts dan overdag. Het zijn hele verhalen en meestal ook nog in het Engels.

Tata