Speciale uitnodiging (21 tot 27 februari)

Mingalaba,

Die fietsen zijn hier erg handig, zo zijn we (zaterdag 21 februari), net zoals ik vroeger altijd op zaterdag in Nederland deed, naar de markt geweest. De Zegyo market is de grootste markt van Mandalay. Het is inderdaad gigantisch en erg chaotisch. In de smalle straatjes tussen kraampjes rijden gewoon scooters, karren en auto’s. We keken onze ogen uit. De zakken gedroogde vissen, de zakken kruiden, vele groenten en fruit, gebakken en geroosterde ratten en ga maar door. Je snapt wel dat er een grote symfonie aan geuren mijn neus binnendrong. Soms aangenaam, maar soms was er ook een “dichtknijp momentje”. Het was een bijzondere ervaring. Het tegenovergestelde van dit markt-gevoel is de City Markt. Het is een enorme supermarkt die is geopend in januari. Je kunt het vergelijken met onze eigen supermarkten in Nederland. Je snapt wel dat dit het uiterste is voor dit land. Alleen de rijkere mensen komen hier naartoe. Wij denken dat de supermarkt afkomstig is uit China. Wij doen hier af en toe onze boodschappen, omdat ze hier vrijwel alles verkopen. Ik vond het een leuk idee om 3 kinderen van het Golden House met mij mee te nemen om boodschappen te doen. Zo gingen Zu Zu, Su Hlang Htet en Soe Soe met mij naar de grote supermarkt. Ze keken hun ogen uit en toen moesten ze met de roltrap. Dit hadden ze nog nooit gezien en nog nooit gedaan. Zo moest ik 3 angstige, 10 jarige meisjes, naar boven krijgen. Het was een hilarisch gezicht. Eenmaal boven in supermarkt had ik ze mijn boodschappenbriefje gegeven en liet ik ze alles verzamelen. Ik heb nog nooit zo leuk boodschappen gedaan en zeker omdat ze over alles zo verwonderd waren. De voor ons normale dingen, als een supermarktkarretje, kennen ze helemaal niet.
Zondag 22 februari hebben we een uitstapje gemaakt met Lena. Dat betekende vroeg op, want om 9 uur moesten we de veerboot hebben over de Ayeyarwady rivier. Deze veerboot voer naar het stadje Mingun, 11 km ten noorden van Mandalay. We hadden 3 uur om rond te lopen in Mingun, want om 1 uur vertrok de veerboot weer terug naar Mandalay. In de veerboten zaten bijna alleen maar buitenlanders. Dit merkte je ook in het dorpje. De locals probeerden je van alles aan te smeren. Dit was me tot nu toe nog niet overkomen. Eenmaal aangemeerd na een uur hebben we een aantal dingen bezocht als de Mingun-pagode. Het is een enorm indrukwekkende ruïne. Het zou het grootste boeddhistische heiligdom op aarde moeten worden. De pagode moest 150 meter hoog worden. De bouw werd stopgezet door geld gebrek. De pagode bereikte uiteindelijk een derde van de geplande hoogte. Door een aardbeving in 1838 veranderde het bouwwerk in de grootste stapel bakstenen ter wereld. Je kon door middel van een trap helemaal boven op de ruïne komen. Je moet geen last hebben van hoogtevrees en goed kunnen klimmen. Eenmaal boven moest je over grote kloven springen en over rotsblokken klimmen en dat met longhi en blote voeten, want ook hier moest je je schoenen uit omdat het heilige grond is. Enfin, het was intussen 11 uur en het begint steeds heter en heter te worden. Ik had nog geen last van de warmte gehad tot vandaag.
Naast de grootste onafgebouwde pagode, heeft Mingun ook de grootste klok op aarde. De klok is 4 meter hoog, heeft aan de rand een middellijn van 5 meter en weegt 90 ton. De koning heeft deze in 1808 laten gieten, omdat hij vond dat er bij de grootste pagode van de wereld ook een vergelijkbare klok hoort. Het laatste wat we daar binnen 3 uur konden bezoeken was de Hsinbyume-pagode. Het is een helderwit bouwwerk. De trappen leiden naar het platform met de stoepa.

Normaal begint op maandag onze lesdag, maar vandaag hadden we een dag vrij gevraagd voor iets erg speciaals. In mijn vorige blog vertelde ik jullie dat we naar het dorpje van Yi Mon en Namyee (het is eigenlijk Nann Myint) waren geweest, genaamd Ta Yaw Taw. We werden toen uitgenodigd voor iets typisch Myanmars, namelijk de ceremonie hoe een jongetje een monnik wordt. Natuurlijk zijn we hier op ingegaan, want zeg nou zelf; dat is eens en nooit weer dat je dat kan meemaken. Dat betekende dat we maandag om 3 uur ’s nachts moesten opstaan, want om 4 uur vertrokken we naar Ta Yaw Taw. We waren niet alleen. Yi Mon, Htike Htike (spreek je uit als Thai Thai), Kyawt Kyawt (spreek je uit als Cho Cho), Thu Zax (spreek je uit als Thuza), Tait (spreek je uit als Ee), Lena en Leahe (spreek je uit als Lea) hielden ons tijdens deze trip ook gezelschap. Laat ik ze even vlug voorstellen. Htike Htike en Kyawt Kyawt zijn de andere 2 stafleden van het Golden House. Thu Zax en Tait wonen in het Golden House. Lena kennen jullie al, de Spaanse vrouw die in Engeland woont, waar we veel mee optrekken en dan hebben we Leahe. Leahe is een 63 jarige Amerikaanse die sinds december vrijwilligerswerk doet op de Phaung Daw Oo school. Een erg inspirerende vrouw die veel bekijks trekt, omdat ze er oud uitziet voor de mensen hier.
Daar zaten we dan, om 4 uur ’s nachts met z’n 10en in de achterbak van een taxi truckje. De reis duurde, net als vorige week, 3 uur. We hadden geen stoelen maar zaten op een matje achter in de truck, wat al een ervaring op zich was. Daarbij is het ’s nachts nog behoorlijk fris en zeker in een open truck. Dus met vest en een (geleende) sjaal, heb ik de reis goed uit kunnen zitten. Helaas heeft het niet veel baat gehad, want ben al heel de week aan het hoesten. Toch kou gevat. Klinkt als een giller vind je niet? Kou gevat waar het overdag 36 graden is.
Eenmaal aangekomen was het make-up time. Dit betekende dat vrouwen bijna 2 uur in de weer waren om zichzelf mooi te maken. De thanaka blijft bij deze speciale gelegenheden achterwege en de foundation wordt tevoorschijn getoverd. Ik had me ook extra opgedoft met een lijntje boven mijn ogen. Dit werd niet ongezien, dus nadat ik met mezelf klaar was werd ‘beautysalon Elke’ geopend. Toen iedereen omgekleed en opgemaakt was liepen we een stukje verder het dorp in waar de ceremonie plaatsvond. Wat een beleving. Iedereen was fantastisch mooi gekleed. Dit houdt in dat de meisjes traditie getrouw in oranje kleding gaat. Het jongetje om wie het ging droeg witte kleding. Hij wordt samen met andere jonge mannelijke familieleden op tronen gedragen tijdens de parade. De monnik in wording en zijn familieleden worden behandeld als prinsen. Dit is niet voor niets, want voordat Boeddha Boeddha werd was hij prins. Hij deed zijn mooie kleding uit en vervolgens schoor hij zijn hoofd kaal. Wij mochten in deze parade meelopen om gepofte graan en snoepjes te gooien. Dit was bedoelt als een soort van offering. Rond 11 uur was het denk ik al rond de 33 graden en zweette ik als een otter. Niet normaal het temperatuursverschil tussen ‘s nachts en het einde van de ochtend. De ceremonie heeft ook een naam, namelijk de Shin Phye ceremonie en duurt 2 dagen. Wij hebben alleen de parade gezien, want hierna werden we verwacht door de Phone Phone (Hoofd monnik van het dorp) met een geweldige lunch. In de avond zou de ceremonie worden afgesloten met het kaalscheren van het hoofd van de monnik in spé. Helaas konden we hier niet bij zijn, want na de lunch vertrokken we weer. Htike Htike en Kyawt Kyawt wilden ook heel graag hun dorp laten zien en hun ouders. Er werden natuurlijk weer een hoop foto’s genomen en na een half uurtje per dorpje vertrokken we weer naar het volgende dorpje. We sloten de trip af met een bezoek aan een pottenbakkerij. Heel bijzonder hoe die grote waterpotten met de hand worden gemaakt. Een mevrouw die middelmaat potjes aan het maken was zei dat ze er ongeveer 150 per dag maakt. De draaischijf waarop de potten staan wordt met de voet door een andere vrouw steeds aangezwierd. Hierna moesten we weer 3 uur terug reizen in de truck. Plenty enough time om eens het Birmees bij te spijkeren. Zo heb ik de volgende woorden er bij geleerd; (Ik schrijf ze fonetisch op, want anders is er helemaal geen touw aan vast te knopen.)
· Laadè = mooi
· Houdè = ja
· Jaabadè = graag gedaan
· Hata melonè = maak geen grapjes over mij
· Tata = Doei
· Na mingo Tjetè = Ik houd van jou
Dit vonden de Birmese dames natuurlijk helemaal geweldig toen ik dit aan het oefenen was. Al met al was het een erg lange, maar zeer indrukwekkende dag.

Omdat de Fast Track klassen zijn afgelopen vanwege de zomervakantie hebben we nu een nieuw project. Zo gaan we 5 dagen in de week van 9 uur tot 10 uur ’s ochtends in de bibliotheek lesgeven aan een etnische groep meiden. Ze wonen op de Phaung Daw Oo school, omdat ze in hun geboortedorp geen school hebben, of omdat het er onveilig is. Ze spreken geen tot bijna geen Engels. Voor ons de taak om het basis Engels aan te leren. We kunnen hier makkelijk boeken voor inzetten, maar andere werkvormen zijn ook erg effectief. De eerste les was het vooral kennismaken en kijken wat het niveau van de kinderen was. We hadden 13 kinderen die naar onze les kwamen. Aan het einde hadden we 2 niveaugroepen gemaakt. 5 kinderen in niveaugroep 1 (de zwakkere Engels sprekende kinderen) en 8 kinderen in niveaugroep 2 ( de beter Engels sprekende kinderen). De komende aantal weken wordt niveau 1 mijn klasje. Deze week stonden de cijfers centraal. Ik heb leuke spelvormen bedacht en de kinderen vonden het geweldig. Je kunt geen gesprek met ze voeren, maar met handen en voeten kun je ze makkelijk duidelijk maken wat je wilt. De tweede dag dat ik mijn eigen klas had, had ik er geen 5, maar 8. Blijkbaar hadden de meiden heel enthousiast hun ervaringen over mijn les verteld, en zijn er dus meer kinderen mijn les gaan volgen. Halverwege mijn les keek ik op, stond heel mijn klaslokaal vol met mensen met camera’s. Het waren mensen uit heel Myanmar die verschillende grote monnikscholen gingen bezoeken. Ik ben gewoon doorgegaan met mijn les, als of er niemand stond. Normaal in Nederland raak ik helemaal van mijn à propos als er al 1 iemand naar mij komt kijken, laat staan met camera. Nu stonden er wel 30 tot 40 mensen in mijn lokaal met filmapparatuur en ik gaf geen kik. Misschien omdat ze toch wel alles leuk en grappig aan je vinden omdat je “wit” bent. Als je erg onzeker bent, dan hierbij de tip: Ga naar Myanmar en ze vinden je geweldig, knap, mooi, slim etc.

Wist je dat:
· Ik hier een informatiefilmpje heb gemaakt voor groep 3 van de Wissel. Voordat ik vertrok heb ik al heel wat verteld over Myanmar aan de kinderen. Nu ben ik 2,5/ 3 weken in Mandalay en heb ik al heel wat dingen meegemaakt die ik graag aan de kinderen wil laten zien.
· Ik nog bijna geen bijzondere dieren heb gezien. Je ziet hier vooral zielige zwerfhonden- en katten, koeien en geiten. Ik werk op een kinderboerderij, dus heel bijzonder is dit ook niet. Daarnaast zie je af en toe een gekko tegen de muur.
· Ik een hele lieve huisgenoot/vriendin heb die elke keer heel veel moeite voor mij doet om mijn blog te uploaden. Dus, ik ben niet in Nederland (geeft mijn blog aan, omdat het in Nederland online is gezet), maar het wordt langs een 2e persoon gespeeld. De verbinding is hier zo slecht op de computer, dat iets bekijken of uploaden haast een halve dag duurt. Gelukkig kan ik soms wel in 1 uur tot 2 uur één mailtje versturen vanaf mijn hotmail. Dit gaat een stuk sneller dan mijn Fontys mail (omdat dit een erg zware site is). Dus als je een mailtje wil versturen doe dit dan alsjeblieft naar dit professionele mailadres: Elke_hallootjes@hotmail.com. Haha, sorry hiervoor.
· Ik erg blij word van de wekelijkse kaarten die ik mag openen van Diana. Een klein momentje van Nederlandse bezinning.
· Er 3 dingen groots worden gevierd in Myanmar: Shin Phye ceremonie (jongen wordt monnik), trouwerij en het afstuderen. Voor deze dingen wordt al heel vroeg gespaard.

tata, Elke