Eerste week school (9 tot 13 februari)

Maandag om half 9 ‘s ochtends werden we door een busje met al onze spullen naar onze nieuwe accommodatie gebracht in het schoolgebouw. We verblijven nu de komende paar maanden in het girls dormitory, tussen alle locals. Het is een klein kamertje met 2 bedden, met dunne matrasjes op houten planken die we aan elkaar hebben geschoven en waar we met z’n drieën in slapen. We hebben gelukkig wel een airco. De badkamer is een paar deuren verder op de hal wat alleen door ons wordt gebruikt. Primitief en klein en met koude douche in een tonnetje.

Veel tijd om alles uit te pakken hadden we niet. Om 10.00 uur liepen we naar de klaslokalen waar we les gingen geven aan de Fast Track klassen. Ik had een kindergarden klas (groep 1-2). Er stond een jonge Birmees voor de klas. Het was een erg vrolijke, jonge en toch wel bescheiden Birmees. Ik denk dat hij ongeveer dezelfde leeftijd heeft als mij. Toen ik de klas binnenkwam was hij erg gastvrij en ik werd toegejuicht door ongeveer 20 kinderen. Ik vroeg of ik achter in de klas mocht kijken naar hoe hij lesgaf. Erg enthousiast was hij niet. Bang denk ik om iets fout te doen. Ik stelde hem gerust en ging achter in de klas staan. Poeh, wat een wereld van verschil. Één lesuur duurt 45 minuten. De kinderen zitten altijd in hetzelfde lokaal en na elke 45 minuten komt er een andere leerkracht. Billy (de Engelse naam van de Birmese leerkracht) behandelde 2 woorden met de kinderen; ‘Cloud’ en ‘Sun’. Hij liet verschillende kinderen de woorden op het bord schrijven hoe zij dachten dat ze het moesten schrijven. Er kwamen verschillende versies van het woord ‘cloud’ op het bord te staan. Hij knikte ze alleen maar toe en liet dan de volgende naar het bord komen. Ondertussen waren er kinderen vliegtuigjes, waaiers en andere dingen aan het maken van papier. Na 10 minuten moesten de kinderen tot het einde van de les (dus 35 minuten lang…) de woordjes ‘cloud’ en ‘sun’ opschrijven. Je snapt wel, dat was geen succes. Er waren kinderen heel ijverig aan het schrijven, maar er waren ook kinderen die naar 20 minuten nog steeds niks hadden opgeschreven. Sommige omdat ze andere dingen interessanter vonden en andere omdat ze het echt niet snapten. Toen ik terug keek in de schriften van de kinderen zag ik alleen maar 1000 woorden die de kinderen alleen maar moesten over pennen. Bij één jongetje stond er niks in het schrift. Toen ik dit aangaf bij Billy keek hij verbaasd en ging hij bij het jongetje zitten. Het jongetje was erg verlegen en wilde mijn hulp nog niet aannemen. Het jongetje vertelde in het Birmees tegen Billy dat hij niet wist hoe hij moest schrijven….. Het eerste wat ik dacht was: wat heeft hij het hele jaar gedaan en waarom was dit Billy nog niet opgevallen? Het differentiëren kennen ze helemaal niet hier, maar ook het persoonlijk aandacht geven aan de kinderen vinden ze denk ik erg lastig. Ik vraag me af of hij gestudeerd heeft voor leerkracht. Vele leerkrachten op de PDO school zijn oud studenten van de PDO high school. Ze zijn 17 als ze klaar zijn met school en als ze een beetje Engels kunnen en goed kunnen omgaan met kinderen worden ze ingezet als Engelse leerkracht. De leerkrachten van de PDO school wonen ook op de school. De vrouwelijke leerkrachten slapen net als ons, en de andere locale meisjes studenten, in het girls dormitory. De meisjes ( ongeveer 20-25 per kamer) slapen op verhoogde planken aan weerzijde van de kamer. De leerkrachten slapen in even grote kamers als de meisjes, alleen staan er bedden waar ze met z’n tweeën in slapen. Het gekke is dat sommige leerkrachten bij studenten op de kamer liggen en sommige studenten bij leerkrachten. Gek idee.

De 2e dag in de Fast Track klas stond ik er alleen voor. Ik zou ’s ochtends een afspraak hebben met Billy om onze les te bespreken, maar hij kwam niet opdagen. Later stond hij ook niet voor de klas en werd ik een soort van in het diepe gegooid en heb ik de klas in mijn eentje gedraaid. Het is lastig om te communiceren met de kinderen. Ze kennen veel basiswoorden, maar een gesprek voeren dat kunnen ze niet. Ik moest ze erop blijven hameren dat ze niet in het Birmees tegen me kunnen praten, want er werden hele verhalen in het Birmees tegen mij verteld.
De akoestiek in het lokaal is erg slecht dus ik heb veel dingen in een kleine kring op de grond gedaan. Met kleine spelletjes ben ik de drie kwartier goed doorgekomen. Ze zijn erg luid en hebben niet echt geleerd om naar elkaar te luisteren. Daar ben ik ondertussen erg veel met ze mee bezig geweest. Met handen en voetenwerk kom je er snel uit en ze vinden je hartstikke interessant.

De Golden House lessen zijn maandag ook van start gegaan. Ik moet eerlijk zeggen, de eerste dag was echt een flop. Volgens Yi Mon waren er 40 kinderen tussen de 8 en 13 die zich voor ons lesprogramma hadden ingeschreven die een beetje Engels konden. Toen we aankwamen in ons lokaal stonden er 52 kinderen tussen de 6 en 15 jaar. Een kwart van de kinderen kon helemaal geen Engels. Het was lastig om onze voorbereide les te geven, dus we hebben het ter plekke aangepast. De volgende dag hebben we met Yi Mon gepraat. We hebben haar de taak gegeven om de kinderen in 4 groepen te verdelen. Groep 1 t/m 3 zijn de kinderen van 8 t/m 13 jaar met de verschillende niveaus als; Geen tot weinig Engels sprekend, middelmatig Engels sprekend en goed Engels sprekend. Groep 4 zijn de 13 tot 15 jarigen die geen woord Engels spreken. Zij krijgen na hun examens, eind februari, apart les met een aparte lessenreeks die beter past bij hun leeftijd. Het zullen echt de basisdingen zijn als kleuren, dieren etc. Deze lessen zullen we nog gaan ontwerpen.

De nacht van dinsdag op woensdag was alles behalve prettig. Voordat ik naar bed ging had ik een beetje last van keelpijn en vanaf dat moment moest ik er elke 1,5 uur uit bed van de misselijkheid. Niet alleen voor mij vervelend, maar ook voor de dames. De volgende dag heb ik de hele dag op bed gelegen, geslapen en me misselijk gevoeld. Alles wat er in kleine hoeveelheden in ging, ging er net zo hard weer uit. Donderdag voelde ik me gelukkig alweer een stuk beter.

Wat een gedoe om hier goede Wifi verbinding te krijgen. We moeten naar the office lopen voor wifi. Overdag is er geen tot slechte verbinding. Willen we redelijke wifi verbinding dan moeten we heel vroeg in de ochtend gaan of laat in de middag/avond en dan moet je 2 tot 3 uur wachten. Je snapt wel dat we dan niet elke week iets gaan uploaden, maar dat dat ongeveer 1 keer in de week gaat plaatsvinden. Nu, vrijdag avond 13 februari, wilde ik graag mijn blog uploaden van afgelopen week, mijn mail checken etc. Dit werd bruut onderbroken door een heuse storm, met grote bliksemflitsen en harde regen. We stonden hier een beetje raar van te kijken, omdat het nu helemaal geen regenseizoen is. Het is nu de planning om 1 x in de week naar ons oude hotel te gaan om daar alles te uploaden. We mogen dan voor en uurtje tegen een kleine vergoeding in de lobby zitten. Het is beter dan niks.

Wist je dat…:
• We soms al onderling tegen elkaar in het Engels praten en dat ik soms alleen het Engelse woord nog maar weet.
• We Lena hebben ontmoet, een Spanjaard die in Londen woont. Ze is 33 jaar en ze geeft Engelse les aan de Bridging klassen. Sinds dinsdag woont ze op dezelfde verdieping als ons en we kunnen het goed met elkaar vinden. Wij zijn de enige buitenlandse studenten op de school. De rest zijn vooral vrijwilligers van 30+.
• De hele meiden dormitory ontwaakt om 4 uur ’s ochtends en het er dan niet zachtjes aan toe gaat.

Liefs en een fijne carnaval

Elke