Zadelpijn (14 tot 20 februari)

Mingalaba,
Het weekend (zaterdag 14 februari) is begonnen en dat betekent ook voor ons dat we vrij zijn. We zijn door YiMon en haar zus Namyee uitgenodigd om haar ouders te bezoeken in hun geboortedorp Ta Yaw Taw, hier 3 uur rijden vandaan. ’s Ochtends om 7 uur vertrokken we met een grote stoere auto met 4 wielaandrijving. Dit was wel nodig, want hoe verder je de stad uitging, hoe hobbeliger en zanderiger het werd. Gelukkig had Sacha pilletjes meegenomen voor de wagenziekte, want deze had ik zeker nodig gehad. Eenmaal aangekomen in het kleine dorpje, waar ongeveer 300 mensen wonen, werden we hartelijk ontvangen. Er was een hele lunch gemaakt en het zag er erg kleurrijk uit. Het eten hier is lekker, zolang ze er maar geen koriander in stoppen en helaas….. dit is het hoofdkruid hier. Na de lunch kregen we natuurlijk een rondleiding door het hele dorp. Het lijkt net of je door het Openluchtmuseum in Arnhem loopt. Zo kun je je het voorstellen. Er staan overal van die grappige hutjes met van die Aziatische koeien ervoor en de bewoners staren naar je of je een alien bent. Logisch, want in de kleine dorpjes zijn vaak nog nooit “witte” mensen geweest. De kinderen hier waren ook meer terughoudender en gluurden vanaf een veilig afstandje, omdat wij de eerste witte mensen waren die ze ooit hadden gezien. Eenmaal terug bij het huisje werd er natuurlijk weer een hele fotoshoot gehouden met ons en de hele familie en we hebben onze eerste thanaka opgesmeerd gekregen ( dit is de make-up van de Birmese bevolking wat ook helpt tegen de zon). Thanaka is de naam van een boom. Met een beetje water, schuur je de stam op een stuk glad natuursteen. Op deze manier ontstaat er een zandkleurig papje die je op je gezicht kunt smeren. Eerst smeren ze een dun laagje over heel je gezicht en met een dikkere laag “versieren” ze hun gezicht. De meeste kinderen hebben alleen hun wangen met een dikkere laag. De thanaka wordt hard. Het voelt een beetje aan als een gezichtsmasker en het is heerlijk fris als het zo heet is. We hebben 2 stukjes thanaka mee naar huis gekregen om het zelf te gebruiken. Super lief!

De werkweek is voor ons weer begonnen en het is altijd maar weer een verassing hoe de Fast Track lessen gaan lopen. Vorige week stond ik bijna de hele week, nadat ik een dag ziek was geweest, alleen voor de klas. Er was verder geen andere leerkracht meer op komen dagen. Zolang ze weten dat er vrijwilligers zijn nemen ze de kans om geen les te hoeven geven. Gelukkig had ik voor donderdag en vrijdag gewoon iets voorbereid, dus dit was geen ramp. Maandag (16 februari) kwam ik de klas inlopen en toen was Billy er weer (de jonge leerkracht waar ik jullie vorige week over vertelde). Hij ging met de kinderen dansjes oefenen voor de diploma uitreiking die op de laatste dag voor de zomervakantie gehouden zal worden (eind februari). Ik liet hem zijn gang gaan. Toen de klas zowat ontplofte van de drukte na een half uur, bedacht Billy dat het toch slimmer was als ik de helft van de klas les zou geven en hij met de andere groep ging dansen. Dat leek me een HEEL goed plan. In 15 minuten kon ik mijn les die ik had voorbereid niet meer geven, maar wel een deel. Billy blijkt een half jaar jonger te zijn dan mij en geen opleiding voor leerkracht te hebben gehad…. Mijn vermoedens klopten dus. Haha. Een voordeel…. Je went aan de laksheid van de mensen hier en je bekijkt het per dag en daar pas je je programma gewoon op aan. Dit moet wel, want in communiceren zijn ze heel slecht. Evenals het bewaren van sleutels. Zo zijn ze regelmatig belangrijke sleutels kwijt. Ze zien het probleem er niet van. Je koopt dan toch gewoon weer een nieuwe?! Precies! Als je net een beetje in het systeem zit van de Fast Track klassen, je de kinderen kent en je een lesplan hebt bedacht, hoor je ineens dat vandaag je laatste dag is want de kinderen hebben vanaf morgen vakantie. Uhm… oke? Wij dachten in onze eerste week dat jullie zeiden dat de vakantie pas eind februari begon. Je krijgt dan als antwoord: “ja, maar het is toch eind februari (17 februari)?” Ja, zo kun je het natuurlijk ook bekijken. De Golden House lessen gaan wel als een tierelier. Het loopt, de kinderen vinden het leuk en we hebben de structuur. Ik moet de kinderen nog wel bijbrengen dat als om 16.00 uur de les begint, ze er dan ook moeten zijn en niet pas om 16.15 binnen moeten kakken. En dat het geen smoes is om een les te skippen, omdat je lag te slapen. Maar dit is een wereldwijd herkenbaar probleem, dus echt kwalijk kan ik ze het niet nemen.

Dinsdags ben ik op fietsontdekkingstocht gegaan met Lena. We waren ontzettend goed voorbereidt. Dat wil zeggen; ons ingesmeerd, flesjes water mee, een pet op, niet op het heetst van de dag gaan fietsen (NOT!!!). Van alles het tegenovergestelde gingen we op pad. We hebben wel 2 uur gefietst met leuke tussenstops. Zo zijn we naar de Kuthodaw-pagode geweest. Het is een ommuurd terrein van 5 ha met 729 witte miniatuurpagoden met erin een marmeren steen. Op de stenen staat de complete tekst van de Tripitaka, de boeddhistische Heilige Schrift. Het is het grootste “boek” van de wereld. Lena is een ontzettende dierenvriend. Soms een beetje te. Zo maakt ze bijna alleen maar foto’s van zielige hondjes en katjes die vol zitten met schurft en vlooien. Eerst moet ze een soort van lief, ondersteunend “gesprekje” met ze voeren en dan kunnen we pas verder. Een heel grappig gezicht. Ik heb haar al vaak proberen uit te leggen dat ze geen Engels kunnen, maar helaas, ze trekt zich er weinig van aan. Van het Golden House kunnen we 2 fietsen lenen, maar dan hebben we er nog een nodig. Lena wist een plek waar ze goedkoop fietsen verhuren. Zij had die van haar daar namelijk ook gehuurd. Op onze weg terug, tussen allemaal scheurende brommertjes en dikke auto’s met mensen die niet auto kunnen rijden, reden we langs de fietsenwinkel. Voor een “very special price” wilde hij mij wel een fiets verhuren. Hoppa, zo doen we dat. De volgende dag zouden we deze fiets met z’n drieën op gaan halen. Het was op een andere plek dan waar ik de man van de shop had gesproken. Dacht je dat we de fietsenshop nou konden vinden?….. Echt niet. Gelukkig had ik een kaartje van hem gekregen, dus na een tijdje zoeken vroegen we aan de locals of ze ons konden helpen. We werden van hot naar her gestuurd, maar geen shop te bekennen. Uiteindelijk was er een lieve local die het nummer op het kaartje belde, maar ook dit mocht niet baten. Een lief meisje uit een hotel wilde wel met ons meerijden om te zoeken, dus zo fietsten we achter het hotel-scooter-meisje aan. Toen zij het ook echt niet kon vinden, gaven we het op. Het hotel-scooter-meisje bood ons een fiets te huur van het hotel. Dit zou dan voor hogere prijs zijn. We wilden het voor dezelfde prijs huren als dat we het van die man zouden huren, want anders zouden we wel naar de plek fietsen waar ik gisteren samen met Lena die man had gesproken. Ze ging akkoord en zo hadden we toch voordat het echt heet ging worden onze 3e fiets. Deze fietsen zijn heel anders dan de Nederlandse fietsen. Dat helpt niet echt tegen de tere Nederlandse billetjes (Zadelpijn, niet normaal!).

We worden voor veel dingen uitgenodigd, zo was er dinsdagavond een ‘Bridging party’. Dit was georganiseerd door de Bridging class. Bridging class is een klas voor studenten die de high school hebben behaald. Het is een soort overbrugging voor de universiteit. Deze studenten moeten namelijk voldoende Engels kunnen om aan de Universiteit te kunnen deelnemen. De party was een soort van promotie. Het is namelijk voor veel kinderen een hele goede kans. Ook al willen of kunnen ze geen universiteit doen, Engels is een erg belangrijke taal en zeker nu er steeds meer toeristen naar Myanmar komen. Er spreken namelijk maar erg weinig mensen in Myanmar Engels en in de kleinere dorpen vaak helemaal niemand. De studenten van de Bridging hadden er een soort bonte avond van gemaakt. Met dansjes, toneelspel en (valse) zang. Het was ontzettend leuk en druk! Ik hoop dat er veel kinderen zich aanmelden voor deze klas, want het is zo belangrijk.

Donderdag hebben we weer een soort van sightseeing fietstocht gedaan. Lena had een reisgids, die we mochten lenen, met een fietsroute naar de Ayeyarwady rivier, met onderweg allemaal leuke dingetjes om te zien. We hebben 1 van de 10 dingen gezien, want we waren zo druk bezig met de weg zoeken, dat we alle punten zo voorbij zijn gefietst. Wat een hel hier met al die ingewikkelde straten en wegen, maar het kan ook aan mijn oriëntatievermogen liggen, haha. Mijn tactiek wordt dan al snel; in gesprek gaan met de locals en het vragen. Dus met handen en voetenwerk vroeg ik de weg, maar kaart lezen is ook niet echt hun sterkste kant. Uiteindelijk waren we weer op de goede weg. Eenmaal aangekomen bij een kanaal (Thinga Yarzar kanaal) schrok ik van het hoeveelheid afval wat in het water lag. Alles wordt hier maar gewoon op straat en in het water gegooid. Er wordt hier zoveel plastic gebruikt en het afval wordt daarentegen niet opgehaald. Dus het stapelt en stapelt maar op. Donderdagavond was het Nico’s laatste avond in Mandalay. Hij had ons, nog andere vrijwilligers en de staf van het Golden House uitgenodigd voor een diner in zijn hotel. Het was heel gezellig en we gaan Nico hier missen. Vooral de gezellige Hollandse dagbesprekingen tijdens het diner. Vrijdag hebben we hem samen met Yi Mon naar het vliegveld in Mandalay gebracht. Bedankt Nico voor de gezellige tijd! Op de terugweg heeft Yi Mon ons de U Bein-brug laten zien. Het is een 1200 m lange teakhouten brug over het Taungthaman-meer. Het is de langste teakhouten brug van de wereld. Gezellig het tripje afgesloten met een lunch, besteld door Yi Mon. Het waren verse cornflakes van verse maïs en een heel vol bord met garnalen of rivier kreeftjes (één van de 2). Ik vroeg aan Yi Mon hoe je deze garnalen moest eten…. Nou gewoon, helemaal heel. Met pootjes, oogjes staart en al. Het was een krakerige ervaring.

Wist je dat:
• De kinderen helemaal fan zijn van Justin Bieba (Justin Bieber) en Taylor Swipt (Taylor Swift)
• Je heel veel meisje-meisje en zelfs jongen-jongen hand in hand ziet lopen. Jongen-meisje dat durven ze echt niet en dan worden ze ook aangestaard.
• Ik ontzettend het Nederlandse brood mis in de morgen. Hier in Myanmar maken ze gezoet brood (bleh…)
• Ze op de nationale tv, de kusscènes uit de buitenlandse films knippen. Dit vinden ze gênant en mag niet getoond worden.
• Ik al bijna alle Birmese namen van mijn kinderen uit de klas ken. Ze hebben namelijk ook Engelse namen. Die ken ik al, nu kan ik makkelijker hun officiële namen koppelen.
• Ik naast Mingalaba (Hallo) nu ook Djezoedimaadè (fonetisch opgeschreven) heb geleerd. Dit betekent, dank u wel. De bevolking vindt dit helemaal geweldig als ik dit zeg.
Liefs Elke